Με τον κ. Δημήτριο Μόσχο, αναπληρωτή καθηγητή και πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Αν και ενδεχομένως δεν είναι ευρύτερα γνωστό, το πρώτο μεγάλο Σχίσμα που διαίρεσε την ενιαία χριστιανική οικουμένη, δεν είναι η διακοπή της κοινωνίας των Πατριαρχείων Ρώμης – Κωνσταντινούπολης του 1054. Αιώνες νωρίτερα, η απόσχιση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας μετά τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας (451 μ.Χ.) σηματοδότησε την πληγή του χαλκηδονίου σχίσματος.
Η Σύνοδος αυτή (που αποτελεί για εμάς τους Ορθοδόξους την «Δ’ Οικουμενική Σύνοδο») τόνισε ότι στο πρόσωπο του Χριστού ενώνονται δύο φύσεις, η θεία και η ανθρώπινη, με τρόπο ασύγχυτο, άτρεπτο και αδιαίρετο. Χωρίς η μία φύση να αναιρεί την άλλη.
Οι αντιτιθέμενοι στη Σύνοδο, υποστήριξαν ότι στο πρόσωπο του Θεανθρώπου υπάρχει μόνο μία Φύση. Ο “μονοφυσιτισμός”, όπως ονομάστηκε η αίρεση αυτή, έλαβε σύντομα και πολιτικές διαστάσεις, διχάζοντας ολόκληρη την αυτοκρατορία μέχρι και την κατάκτηση της Αιγύπτου από τους Άραβες τον 7ο αιώνα.
Έχουν παρέλθει 15 αιώνες από την Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Με βλέμμα νηφαλιότερο καλούμαστε σήμερα να απαντήσουμε σε ερωτήματα σχετικά με το μέλλον της ενότητας της Εκκλησίας.
Η πληγή του Χαλκηδονίου σχίσματος και η ίασή του – κ. Δημήτριος Μόσχος
