«Ἡ τοιαύτη τῆς γυναικός διάθεσις ἠλεήθη ὑπό τοῦ Θεοῦ καί ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ εἰσήλθεν ὑπό τοῦ Θεοῦ καί ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον της…»
Ἡ καλλίνικος μάρτυς Μαρίνα κατήγετο ἀπό τήν Ἀντιόχειαν τῆς Πισσιδίας, ἤκμασε δε ἐπί τοῦ αὐτοκράτορος Κλαυδίου τοῦ Β’ τῷ 270 μ.Χ. Ὀλίγας ἡμέρας μετά τήν γέννησίν της εἶχεν ἀποθάνει ἡ μήτηρ της˙ τοιουτοτρόπως δέ ἡ νεογέννητος ἀπέμεινε μόνον μέ τόν πατέρα της, ὅστις ὠνομάζετο Αἰδέσιος, ἦτο δέ ὄχι μόνον εἰδωλολάτρης, ἀλλά καί ἱερεύς τῶν εἰδώλων. Τήν τροφήν καί ἀνατροφήν τῆς μονογενοῦς αὐτοῦ θυγατρός ὁ Αἰδέσιος ἐνεπιστεύθη εἰς γυναῖκα τινα ὑγιεστάτην, ἥτις κατῲκει εἰς τό ἀγροτικόν διαμέρισμα τῆς Πισσιδίας. Ἐκεῖ ἡ ἀτμόσφαιρα ἦτο καθαρωτέρα, τά σώματα διεπλάττοντο ἰσχυρότερα, καί ὁ Αἰδέσιος ἐπανεπαύετο ὅτι μέ τοιαύτην τροφόν καί ὑπό τοιαύτας ὑγιεινάς συνθήκας ἡ κόρη του θά ἤνθει καί θά ηὔξανεν ἡμέραν τινά ἀκμαία καί πλήρης ὑγείας καί θαλερότητος. Ἀπό καιροῦ δέ εἰς καιρόν μετέβαινε καί ὁ ἴδιος καί ἔβλεπε τήν μικράν καί τήν ἐκάλυπτε μέ φιλήματα καί μυρίας περιποιήσεις.
Παρά τήν τόσην στοργήν του ὅμως ὁ Αἰδέσιος τυφλωμένος άπό τούς μύθους τῆς εἰδωλολατρείας, ἧτο ἀνίκανος νά προσδώσῃ εἰς τήν θυγατέραν του ἀξιόλογον ἀνατροφήν. Ἄλλως τε οὔτε ὁ ἴδιος κατείχετο ἀπό τοιαύτην φροντίδα. Ἡ μόνη δέησίς του ἐστρέφετο εἰς τό νά ἴδῃ τήν κόρην του διακεκριμένην εἰς ἐξωτερικόν κάλλος τό ὁποῖον τοσοῦτον ὐπερετιμᾶτο εἰς τήν αἰσθητικήν τῆς ἀρχαίας κοινωνίας.
Ἀλλ’ ἡ μικρά Μαρίνα εἶχε κληρονομήσει ἀπό τήν μητέρα της φυσικά τινα πλεονεκτήματα ἀγαθότητος, τά δέ καλά σπέρματα, εἶχον αὐξήσει ὑπό τήν ἐπίδρασιν τῆς γυναικός, παρά τῇ ὁποίᾳ διέμενεν. Ἡ γυνή αὕτη διετήρει εἰς ὕψιστον βαθμόν ἀνεπτυγμένην τήν φυσικήν συνείδησιν ἡ ὁποία, κατά τόν Παῦλον, δύναται πολλάκις, ὅταν διατηρῆται καθαρά, νά χρησιμεύῃ εἰς τόν ἄνθρωπον ὡς πηδάλιον καί ὄργανον εὐθύτητος καί σωτηρίας. Ἡ τοιαύτη τῆς γυναικός διάθεσις ἠλεήθη ὑπό τοῦ Θεοῦ καί ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ εἰσήλθεν εἰς τόν οἶκον της. Ὁμοῦ δέ μέ αὐτήν ἐδέχθη τήν κατήχησιν καί τήν πίστιν καί ἡ μικρά Μαρίνα εὑρισκομένη τότε εἰς ἡλικίαν 12 περίπου ἐτῶν. Ἀλλ’ ἀπό τόν πατέρα της ἀπεκρύβη τό γεγονός, ἐπειδή ἐκεῖνος ἧτο παχυλός εἰδωλολάτρης καί ἡ ὅλη του ἀγροικία δέν ἦτο κατάλληλος, διά νά ἐννοήσῃ τάς εὐγενεῖς καί πνευματεμφόρους διδασκαλίας τοῦ χριστιανισμοῦ.
Παρῆλθον ἀπό τοῦ βαπτίσματος τῆς Μαρίνης τρία ἔτη˙ κατά τό διάστημα τοῦτο, διδασκομένη διά τοῦ κηρύγματος εἰς τήν ἐκκλησίαν, παρευρισκομένη δέ πάντοτε εἰς τάς διδασκαλίας, αἱ ὁποῖαι κατά τό ἀποστολικόν σύστημα ἐγίνοντο ὑπό τῶν ἱερέων καί εἰς τάς οἰκίας, ἠδηνύθη νά γνωρίσῃ σαφῶς τό χριστιανικόν δόγμα καί νά εἶναι ἐνήμερος εἰς ὅλας τάς ἠθικάς ὑπαγορεύσεις καί ἐντολάς τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἀλλ’ ἡ μάθησις καί ἡ θεωρητική γνῶσις μόνη δέν ἐπανεύπαυε τήν εὐσεβῆ ψυχήν τῆς Μαρίνης. Αὐτή ἐπόθει κυρίως τήν χριστιανικήν ζωήν. Διά τοῦτο δέ προσηύχετο τακτικά καί θερμά, προσήρχετο ἐν μετανοίᾳ πάντοτε καί κατανύξει εἰς τήν θείαν κοινωνίαν, ἐπεζήτει δέ τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ βίου καί ἐφύλαττε μετά πάσης ἀκριβείας τά παραγγέλματα τοῦ Ἰησοῦ ὡς πρός τούς διαλογισμούς, τάς ἐπιθυμίας, τά βλέμματα, τούς λόγους καί τήν καθ’ ὅλου συμπεριφοράν ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Ἦτο δέ ἡ Μαρίνα και ὑπό σωματικήν ἔποψιν καθ’ ὑπερβολήν πλήρης χάριτος καί ὡραιότητος, ἀποτελοῦσα οὕτω ἕν ἀπό τά τελειότατα πλάσματα τοῦ Δημιουργοῦ.
Διατρέχουσα τό δέκατον πέμπτον ἔτος ἔκρινεν ὅτι δέν ὥφειλε νά ἀποκρύπτῃ ἐπί πλέον ἀπό τόν πατέρα της τήν νέαν αὑτῆς πίστιν. Ἐν τῇ εὐθύτητι τοῦ χαρακτῆρος της ἐθεώρει τήν περαιτέρω ἀποσιώπησιν καί προφύλαξιν ὡς ἀσύγγνωστον ὑπόκρισιν καί ἀπάτην. Ἔπειτα, φλεγομένη ὑπό τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης καί τῆς πρός τόν πατέρα της στοργῆς, ἔκρινεν ἀπαραίτητον καθῆκον της νά προσπαθήσῃ, ὅπως διαφωτίσῃ καί ἐκεῖνον καί τόν ἐλκύσῃ εἰς τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας. Καί ἡμέραν τινά, κατά τήν ὁποίαν αὐτός τήν ἐπεσκέφθη, τῷ ἀνεκοίνωσεν, ὅτι εἶναι χριστιανή καί τόν καθικέτευσε νά ἀσπασθῇ καί αὐτός τήν μόνην ἀληθινήν θρησκείαν.
Ὁ Αἰδέσιος τήν ἤκουσε κατάπληκτος. Τό κατά τῶν χριστιανῶν μῖσος του, πρό τῆς ἐπιμονῆς τῆς κόρης του, δέν ἤργησε νά ἐπεκταθῇ καί κατ’ αὐτῆς. Καί ἀφοῦ μέ ἐπιπλήξεις, μέ ἀπειλάς, μέ παρακλήσεις δέν ἠδυνήθη νά ἐπαναφέρῃ τήν Μαρίναν εἰς τήν εἰδωλολατρείαν, ἀπῆλθε καταρώμενος αὐτήν καί φωνάζων, ὅτι ἡ διαγωγή της τήν ἀποξένωνε ἀπ’ αὐτοῦ καθολοκληρίαν. Ἀπέφυγε ὅμως νά διακηρύξῃ τό πρᾶγμα καί νά τήν καταγγείλῃ κυρίως ἐπειδή ἐφοβεῖτο τόν ψόγον, ὅτι αὐτός, ἱερεύς τῶν εἰδώλων, κατήντησεν εἰς τό ν’ ἀφήσῃ τήν θυγατέρα του λάφυρον καί ἕρμαιον τῶν χριστιανῶν.
Μετά τινας μῆνας είσήρχετο εἰς τήν Ἀντιόχειαν ἔφιππος μέ ἐφίππους ἐπίσης συνοδούς ὁ ἔπαρχος Ὁλύβριος˙ κατά τύχην δέ εἶδεν εἰς τόν δρόμον τήν Μαρίναν, τῆς ὁποίας τό παρθενικόν κάλλος ἀνέφλεξεν εἰς τήν καρδίαν του ἰσχυρόν πάθος˙ σταματήσας τόν ἵππον του, τήν ἠρώτησεν ὁ ἴδιος πῶς ὠνομάζετο καί ποῦ ἔμενεν. Ἐκείνη ἀπεκρίθη πλήρης αἰδοῦς καί ταραχῆς διά τήν ἀπρόοπτον συνάντησιν, ἔδραμεν δ’ εὐθύς εἰς τήν οἰκίαν της καί ἐζήτησε τήν ψυχικήν ἡσυχίαν εἰς μακράν καί θερμήν προσευχήν.
Ἀλλ’ ὁ Ὁλύβριος ἔφερε τό βέλος εἰς τήν καρδίαν του˙ διῆλθε νύκτα πυρετώδη καί πολλάκις ἠγέρθη διά νά ἴδῃ, ἄν ἀπεῖχεν ἀκόμη πολύ ἡ αὐγή. Ὀλίγον δέ μετά τήν ἀνατολήν τοῦ ἡλίου ἀπεσταλμένοι αὐτοῦ, μεταβάντες εἰς τόν οἴκον, ἔνθα ἡ Μαρίνα διέμενε, τῇ εἶπον νά ἐτοιμασθῇ, ὅπως παρουσιασιθῇ εἰς τόν ἔπαρχον. Διατί; Δέν ἠδύναντο νά τῇ εἴπωσιν. Ἐπέμειναν ὅμως νά σπεύσῃ. Καί ἐκείνη, δεηθεῖσα ἐξ ὅλης τῆς καρδίας της πρός τόν Κύριον, ὅπως τήν διαφυλάξῃ μέχρι τελευταίας πνοῆς εἰς τήν πίστιν Του, ἠκολούθησε τούς ἀπεσταλμένους. Μετά δέ τήν ἀναχώρησίν της, γυναῖκαι εὐσεβεῖς καί παρθένοι προσηυχήθησαν ἐπί μακρόν ὑπέρ αὐτῆς.
Ἐμφανισθεῖσαν τήν Μαρίναν ἐνώπιόν του προσέβλεψεν ὁ ἔπαρχος μετά θαυμασμοῦ καί πόθου. Ἀφ’ οὗ δέ οἱ λοιποί ἀπῆλθον, τῇ εἶπεν, ὅτι ἀπεφάσισε νά τήν ἀναλάβῃ ὑπό τήν προστασίαν του καί ὅτι ἐσκόπει νά τήν καταστήσῃ σύζυγόν του. Εἰς τό ἄκουσμα ἡ κόρη ὠχρίασε βαθέως. Ὁ Ὁλύβριος διεῖδε τήν ἀνήσυχον ἐκείνην συγκίνησιν καί ἐθορυβήθη. – Δέν σοί ἀρέσει; εἶπε πρός τήν Μαρίναν. Πολλαί ἄλλαι κόραι, καί ἀπό καλλίστας οἰκογενείας, ἤθελον ζηλεύσῃ τήν τύχην σου.
Ἡ Μαρίνα ἔμεινε σιωπηλή καί χαμαί νεύουσα ἐνόει, ὅτι θά εἰσήρχετο εἰς μεγάλην δοκιμασίαν καί ἐδέετο μυστικά πρός τόν Θεόν νά τήν προστατεύσῃ.
Ὁ Ὁλύβριος ἀπῂτησε ἀπάντησιν, Τότε ἡ χριστιανή παρθένος τῷ εἴπεν˙ ἀδύνατον.
Ἀδύνατον; πῶς; Μία ἄσημος κόρη, σχεδόν παιδίσκη ἀκόμη, μή ἔχουσα ἄλλο ἐφόδιον παρά μόνον τό κάλλος της, ἀψηφεῖ τοιουτοτρόπως καί ἀπορρίπτει τοιαύτην τιμήν προσφερομένην πρός ἀυτήν ὑπό ἑνός Ἐπάρχου τῆς ἰδικῆς του ἀξίας καί ὑπεροχῆς! Ὁ ἐγωϊσμός του ἐπληγώθη καί ἡ φιλοτιμία του ἐξηγέρθη. – Διατί, ἀνέκραξεν, ἀδύνατον; Ἡ μικρά λοιπόν Μαρίνα ἡ τόσον ἀθῲα φαινομένη, ἔχει ἤδη δεσμεύσει τήν καρδίαν της πρός κανένα ἄλλον;
Ἡ Μαρίνα ἠρυθρίασεν˙ ἔλαβε ὅμως σταθεράν τήν ἀπόφασίν της. Καί ἀπήντησε˙ μέ σεμνόν ἀλλά καί εὐσταθῆ τόνον˙ Ἔπαρχε, εἶμαι χριστιανή.
Ὁ Ὁλύβριος ἔγεινε κατέρυθρος. Κῦμα ὀργῆς ἀνέβη εἰς τόν ἐγκέφαλόν του. Χριστιανή; Πολλάκις ἕως τότε οἱ λάτραι οὗτοι τῆς θρησκείας τοῦ Ναζωραίου τόν εἶχον ἐνοχλήσει διεγείροντες ἄνδρας, γέροντας, νέους, γυναῖκας, παρθένους, παιδία. Καί ἤξευρε τήν ἐπιμονήν των τήν ἀλύγιστον, τήν ἄκαμπτον. Κανείς λόγος δέν τούς μετέπειθε, καμμία ἀπειλή δέν τούς ἐτάραττε, καμμία ὑπόσχεσις δέν τούς ἐσαγήνευε, καί αὐτά τά βασανιστήρια ἀπεδεικνύοντο ἀνίσχυρα πρό τῆς ἀλλοκότου καρτερίας των. Ἦτο λοιπόν καί ἡ Μαρίνα, ἡ θαλερά καί κρινώδης αὕτη κορασίς χριστιανή καί αὐτή; Σφοδρός ἔρως, ἀλλά καί θυμός μανιώδης συνεκρούσθησαν εἰς τήν ψυχήν του. Καί ἐπί τινα καιρόν ὁ Ἔπαρχος ἠγωνίσθη νά παραπείσῃ τήν Μαρίναν, ἀπαριθμῶν εἰς αὐτήν τάς τιμάς καί τάς παντοίας τέρψεις καί ἐυχαριστήσεις, τάς ὁποίας θά ἐδοκίμαζεν ὡς ἰδική του σύζυγος. Ὅτε ὅμως εἶδεν, ὅτι ἐκείνη ἐνέμενε σταθερά εἰς τήν ἄρνησιν της ἐν ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄστις τήν ἐχώριζεν ἀπό τόν εἰδωλολατρικόν κόσμον, ἀφῆκε νά ἐκραγῇ ἐλεύθερα καί ἀχαλίνωτος ἡ ὀργή του. Ὕβρισε σκαιῶς καί χυδαίως τήν χριστιανήν παρθένον, ἐξετόξευσε κατά πρόσωπον αὐτῆς πολλάς λοιδωρίας συνήθεις εἰς τούς διεφθαρμένους, ὅταν εἶναι ἰσχυροί, καί ἐπί τέλους τήν ἔστησεν ὑπόδικον καί τήν προσεκάλεσεν ἐπισήμως νά δηλώσῃ ἄν εἶναι χριστιανή. Ἡ Μαρίνα ἐπανέλαβε καί ἐπί δικαστηρίου τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως της μετά γενναιότητος, ἥτις κατέπληξε τούς παρισταμένους, βλέποντας τόσον ἡρωϊσμόν εἰς νεατωτάτην καί ἀπαλωτάτην κορασίδα.
Διά τήν ὁμολογίαν της ταύτην κατεδικάσθη τό πρῶτον εἰς μαστίγωσιν. Ἦσαν δέ αἱ μάστιγες ἀκανθωταί καί ὑπό τά κτυπήματα αἱ σάρκες τῆς κόρης κατεξεσχίσθησαν καί καθῃματώθησαν. Ὁ Ὁλύβριος κατεπλάγη βλέπων τόσην ἀντοχήν ἐντελῶς δι’ αὐτόν ἀνέλπιστον. Ὑπέθεσεν ὅμως ὅτι μετά τάς πληγάς ἐκείνας ριπτομένη εἰς τήν φυλακήν θά ἠδύνατο πλέον νά συνέλθῃ εἰς ἑαυτήν καί νά ἐννοήσῃ ποίαν ἀνοησίαν διέπραττεν ἀρνουμένη τάς προτάσεις του. Ἀλλά καί ἐν τῇ φυλακῇ ἡ Μαρίνα ἀπέμεινε μέ τήν αὐτήν γνώμην. Ἐν μέσῳ τῶν πόνων καί τῆς ἀπειλῆς τῆς αὔριον αὐτή προσηύχετο˙ ὅτε δέ ἐπ’ ὀλίγον ἐκοιμήθη, καί εἰς αὐτόν τόν ὕπνον της, ἀναπαριστῶσα τήν σκηνήν τῶν μαρτυρίων, ἔλεγεν «εἶμαι χριστιανή».
Τήν ἐπαύριον προσήγαγον αὐτήν καί πάλιν εἰς τό κριτήριον˙ ματαίως προσεπάθησαν κατ’ ἀρχάς νά τῇ ἀπευθύνωσι λόγους ἀπατηλούς, ἐξορκίζοντες αὐτήν νά λυπηθῇ τήν τόσην νεότητα καί τό τοιοῦτον κάλλος της. Ὅπως τήν προηγουμένην, ὅπως εἰς τόν ὕπνον της, τοιουτοτρόπως καί τώρα ἐπανελάμβανε τήν κοινήν εἰς ὅλους τους μάρτυρας ὁμολογίαν, «εἶμαι χριστιανή». Τότε ἐφήρμοσαν σκληροτέρας βασάνους˙ ἐνέπηξαν δηλ. σιδηρούς ὄνυχας εἰς τάς πλευράς της. Ἡ νεαρά παρθένος ἔβαλε λυγμούς ὑπό τάς ἀλγηδόνας ἐκείνας, ἀλλ’ ἡ πίστις καί ἡ προσευχή κατίσχυσαν, παρέμεινε μέχρι τέλους ἄκαμπτος καί σταθερά. Τήν ἔρριψαν δέ καί πάλιν εἰς τήν φυλακήν.
Καί τήν δευτέραν ἐκείνην νύκτα θαῦμα ἐξαίσιον διεδραματίσθη. Ἐνῷ ἡ Μαρίνα ἐδέετο γονυκλιτής, αἱ πληγαί της ὅλαι ἐθεραπεύθησαν διά μιᾶς. Τό γεγονός τοῦτο τήν ἐνεψύχωσε ἀκόμα περισσότερον. Εἶδεν ὀφθαλμοφανῶς τήν εὔνοιαν τοῦ Θεοῦ καί Τόν ηὐχαρίστησε θερμῶς, διότι τήν ἠξίωσε τοσαύτης ἀγάπης καί χάριτος.
Τήν ἐπομένην οἱ στρατιῶται ὡδήγησαν καί πάλιν τήν μάρτυρα πρό τοῦ κριτηρίου, ὅπου εἶχον συρρεύσει καί χιλιάδες πολιτῶν. Ὅλοι δέ οἱ παρευρισκόμενοι, μήτε τοῦ Ἐπάρχου καί τῶν λοιπῶν ἀρχόντων ἐξαιρουμένων, ἀπέμειναν ἔκπληκτοι εἰς τήν θέαν τῆς Μαρίνης ἐντελῶς ἀκεραίας καί ὑγιοῦς. Πλῆθος ἀνδρῶν καί γυναικῶν, χωρίς κανένα φόβον, ἐδόξασαν ἐκεῖ ἐπί τόπου τόν Θεόν τῶν Χριστιανῶν. Ὁ Ἔπαρχος Ὁλύβριος κατελήφθη ὑπό λύσσης πρό τῶν ἀπροσδοκήτων ἐκείνων ἐκδηλώσεων˙ διά νά προλάβῃ δέ μεγαλύτερα διέλυσε τό κριτήριον καί προσεποιήθη, ὅτι διατάττει νά ἐπαναφέρωσι τήν μάρτυρα εἰς τήν φυλακήν. Ἀλλ’ ἰδιαιτέρα προσταγή, δοθεῖσα πρός τόν ἐπί κεφαλῆς τῶν στρατιωτῶν ἀξιωματικόν, ἔφερε τήν Μαρίναν εἰς τόν τόπον τῆς θανατικῆς ἐκτελέσεως. Ἐκεῖ ἡ παρθένος ἀπηύθυνε τήν τελευταίαν ἐπί γῆς προσευχήν της, καί ἔπειτα τό ξίφος τοῦ δημίου, ἐκκόψαν τήν κεφαλήν της, περιέβαλεν αὐτήν μέ τόν ἀδαμάντινον στέφανον τοῦ μαρτυρίου.
Βίος τῆς ἁγίας καί καλλινίκου μάρτυρος Μαρίνης
