Τῇ Λ’ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τοῦ Ἀγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου ἀδελφοῦ τοῦ Ἀγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.

Στιχ. Ὡς ἀμνός Ἰάκωβος ἀχθείς ἐσφάγη, τῆς εὐσεβείας μηρυκίζων τούς λόγους.
Κτεῖνε, μάχαιρα φόνου, Ἰάκωβον ἐνί τριακοστῇ.

Οὗτος υἱός μέν ἦν Ζεβεδαίου, ἀδελφός δέ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Μετά δέ τήν Ἀνδρέου καί Πέτρου κλῆσιν, ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος εἰς μαθητείαν σύν τῷ ἀδελφῷ προσεκλήθη˙ οἵ καί εὐθέως τόν τε πατέρα καί τό πλοῖον καί ἀπλῶς πάντα ἀφέντες, ἠκολούθησαν αὐτῷ˙ καί τοσοῦτον αὐτούς ἠγάπησεν, ὡς τῷ μέν τήν ἐπί τό στῆθος ἀνάκλισιν χαρίσασθαι, τῷ δέ πιεῖν τό ποτήριον, ὅ αὐτός ἔπιε. Καί αὐτοί τοσοῦτον τόν ὑπέρ αὐτοῦ ζῆλον ἐπεδείξαντο, ὥς τε πῦρ ἀπ’ οὐρανοῦ θελῆσαι κατενεγκεῖν, καί ἀναλῶσαι τούς μή πιστεύσαντας˙ καί τάχα ἄν τοῦτο ἔδρασαν, εἰμή ἡ αὐτοῦ ἀγαθότης τούτους διεκώλυσε. Διά ταῦτα οὖν, αὐτούς τε καί τόν Κορυφαῖον Πέτρον, ἀείποτε ἐν ταῖς προσευχαῖς καί ταῖς ἄλλαις οἰκονομίαις παρελάμβανε, τά ὑψηλότερα καί μυστικώτερα τῶν δογμάτων μυσταγωγῶν. Τοῦτον τόν μακάριον Ἰάκωβον, μετά τό πάθος καί τήν ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μή φέρων ὁ Ἡρώδης παῤῥησιαζόμενον καί τό σωτήριον κήρυγμα καταγγέλοντα, τάς χεῖρας ἐπιβαλών, ἀνεῖλε μαχαίρᾳ, δεύτερον μετά Στέφανον μάρτυρα τῷ Δεσπότῃ παραπέμψας Χριστῷ.

Συναξάριον Αγίου Αποστόλου Ιακώβου