Δοξαστικό τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Τετάρτης.
Ποίημα της Οσίας Κασσιανής της υμνογράφου.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι.
Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.
Ἦχος πλ. δ’.
| ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ | ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ |
|---|---|
| Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή, | Κύριε, η βουτηγμένη στην αμαρτία γυναίκα, |
| τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, | σαν ένιωσε τη Θεότητά Σου, ανέλαβε το ρόλο της μυροφόρου, |
| ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. | και με οδυρμούς σου προσκόμισε τα μύρα πριν από τον ενταφιασμό Σου. |
| Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, | Οίμοι!, φωνάζει, κείτομαι σε βαθύ σκοτάδι, στον οίστρο της ακολασίας, |
| ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας. | σε νύχτα παγερη και αφέγγαρη, στον έρωτα της αμαρτίας. |
| Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· | Δέξου, Κύριε, τις πηγές των δακρύων μου, εσύ που συνάζεις σε σύννεφα το νερό της θάλασσας. |
| κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει· | Απάλυνέ μου τους στεναγμούς της καρδιάς, Εσύ, που κατέβασες τους Ουρανούς με την ανεκλάλητη Σου κένωση. |
| καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, | Θα καταφιλήσω τα πόδια σου |
| ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις, | και θα τα σκουπίσω ξανά με τις τρίχες της κεφαλής μου. |
| ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. | Εκείνες τις τρίχες στις οποίες κρύφτηκε η Εύα από τον φόβο της τότε, εκείνο το δειλινό στον Παράδεισο. |
| Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; | Τις ορδές των αμαρτιών μου, αλλά και την άβυσσο της αγαπητικής Σου κρίσης, ποιος θα εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρα μου; |
| Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος. | Μη με αποστραφείς, Εσύ, που έχεις ανεξάντλητη την ελεημοσύνη. |
