Η Σάρκωση του Θεού Λόγου αποτελεί την ύψιστη μορφή της αέναης αγαπητικής κίνησης του Ακτίστου Θεού στη ζωή του κτιστού. Ο σαρκωμένος Λόγος, ως Πρόσωπο και ως Αλήθεια, είναι καθολικός. Ως εκ τούτου δεν βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του ανθρώπου για αποδοχή ή αμφισβήτηση κι αυτό γιατί το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Υψίστου δεν μπορεί παρά να μετέχει στο γεγονός αυτό της Σάρκωσης. Το δίπολο, επομένως, δεν είναι μετοχή ή μη μετοχή στην Σάρκωση, αλλά αποδοχή του γεγονότος της Σάρκωσης, υπό το πρίσμα της θεληματικής απαντητικής στο προαιώνιο κάλεσμα του Ακτίστου, διάθεσης ή εμμονική ψευδαισθησιακή άρνηση, όχι της Σάρκωσης αυτής καθ’ εαυτής ως πρωταρχικό γεγονός, αλλά της δεδομένης μετοχής στη σάρκωση. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος δεν δύναται, εκ φύσεως, να μην μετέχει στην Αλήθεια, ούτε να αρνηθεί το γεγονός της Αλήθειας. Αν συνέβαινε αυτό τότε η Αλήθεια δεν θα είχε σχέση με το πρόσωπο του Χριστού, αλλά θα ήταν μία συμβατική πέρα για πέρα ανθρώπινη αλήθεια, μια φαντασιακή δηλαδή κοινωνική παραδοχή και όχι η κίνηση του Ακτίστου στο κτιστό. Το μόνο «δικαίωμα» που έχει ο άνθρωπος, το οποίο πηγάζει από το αυτεξούσιό του είναι η δαιμονική εμμονή στην μη αποδοχή της θεϊκής ταυτότητάς του, στην άρνηση του κατ’ εικόνα του.
Παλλάδιου μοναχού
Η μετοχή στη σάρκωση ως σφραγίδα της δημιουργίας
