«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή…»

«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή...» - Λειτουργικά κείμενα - Κείμενα - Απαρχή
Πρωτότυπο – Ἦχος πλ. δ’ Απόδοση στη Νεοελληνική
Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή,Κύριε, η βουτηγμένη στην αμαρτία γυναίκα,
τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,σαν ένιωσε τη Θεότητά Σου, ανέλαβε το ρόλο της μυροφόρου,
ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.και με οδυρμούς σου προσκόμισε τα μύρα πριν από  τον ενταφιασμό Σου.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας.Οίμοι!, φωνάζει, κείτομαι σε βαθύ σκοτάδι, στον οίστρο της ακολασίας, σε νύχτα παγερη και αφέγγαρη, στον έρωτα της αμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·Δέξου, Κύριε, τις πηγές των δακρύων μου, εσύ που συνάζεις σε σύννεφα το νερό της θάλασσας.
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει·Απάλυνέ μου τους στεναγμούς της καρδιάς, Εσύ, που κατέβασες τους Ουρανούς με την ανεκλάλητη Σου κένωση.
καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις,Θα καταφιλήσω τα πόδια σου και θα τα σκουπίσω ξανά με τις τρίχες της κεφαλής μου.
ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.Εκείνες τις τρίχες στις οποίες κρύφτηκε η Εύα από τον φόβο της τότε, εκείνο το δειλινό στον Παράδεισο.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;Τις ορδές των αμαρτιών μου, αλλά και την άβυσσο της αγαπητικής Σου κρίσης, ποιος θα εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρα μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.Μη με αποστραφείς, Εσύ, που έχεις ανεξάντλητη την ελεημοσύνη.

Ποίημα Κασσιανὴς Μοναχῆς
«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή…»

«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή…» – Δοξαστικό των Αποστίχων του Όρθρου της Μεγάλης Τέταρτης – Ἦχος πλ. δ’ Ψάλλει ο Χορός των Δοχειαριτών Πατέρων
Μετάφραση στην Νεοελληνική: Απαρχή