«Όλα σου τα έδωσε ο Άγιος Θεός και σύνεση και διάκριση και πνευματική γνώση. Μάθε το πνευματικό σου συμφέρον…»
Μία από τις προηγούμενες ημέρες, όπως είχα σηκωθεί πολύ νωρίς το πρωί, περπατούσα με τους δύο ευλογημένους αδελφούς μου έξω από την πόλη των Εδεσσών. Σήκωσα τα μάτια μου προς τον ουρανό και τον είδα να λάμπει ολοκάθαρος με τους φωτεινούς αστέρες τους και σκέφτηκα πως, αν λάμπουν έτσι οι αστέρες του ουρανού, πόσο θα λάμψουν οι δίκαιοι και οι οι άγιοι στο φως της ανεκλάλητης δόξας του Κυρίου; Αμέσως συλλογίσθηκα την ημέρα της Κρίσεως και πόνεσαν τα οστά μου και με καταβεβλημένο το σώμα και τη ψυχή μου έκλαψα πικρά και είπα πάνω στην απόγνωσή μου: «Πώς εγώ ο αμαρτωλός θα σταθώ εκείνη την φοβερή Ημέρα; Πώς θα παρουσιαστώ μπροστά στον δίκαιο Κριτή; Πώς θα βρεθώ ανάμεσα στους τέλειους εγώ ο ασταθής; Πώς εγώ το ερίφιο θα βρεθώ ανάμεσα στα πρόβατα; Πώς θα βρεθώ εγώ ο άκαρπος ανάμεσα σε αυτούς που έχουν καρπό δικαιοσύνης; Τι θα κάνω όταν οι δίκαιοι θα αναγνωρίζονται μεταξύ τους; Εμένα ποιός θα με αναγνωρίσει; Οι δίκαιοι ή οι αμαρτωλοί που θα καίγονται στο αιώνιο πυρ; Οι μάρτυρες θα επιδείξουν τα βάσανά τους και οι δίκαιοι τις αρετές τους; Εγώ τι θα έχω να επιδείξω, εκτός από την αποχαύνωση της ραθυμίας μου; Ψυχή μου ασταθή, ψυχή αμαρτωλή, ψυχή αντρόπιαστη, ψυχή που μισείς την Ζωή! Έως πότε θα σε παρασύρουν οι περισπασμοί; Ως πότε θα σε τραβάει η κακή συνήθεια των πονηρών λογισμών; Δεν βλέπεις ότι οι λογισμοί είναι σαν ένα σκοτεινό σύννεφο το οποίο σε επισκιάζει και δεν σε αφήνει να δεις τον Θεό; Τι, λοιπόν, προσδοκάς με την αμέλεια; Έχεις την ψευδαίσθηση ότι θα αργήσει να έρθει ο ουράνιος Νυμφίος; Δε θα αργήσει άθλιε, αλλά θα έρθει σαν αστραπή η αιώνια παρουσία του Θεού. Φρόντισε να είσαι έτοιμος εκείνη την φοβερή ώρα για να μην κλάψεις αιωνίως. Μην παρατηρείς τα παραπτώματα των άλλων. Τα δικά σου κοίτα και πένθησε. Μην προσέχεις το καρφί στο μάτι του αδελφού σου αλλά κοίτα το δοκάρι στο δικό σου μάτι.[…] Γίνε ιατρός της δική σου ψυχής και τότε μονάχα θα θεραπεύσεις τον άρρωστο αδελφό σου. Και δεν έχεις πρόφαση για τις αμαρτίες σου. Όλα σου τα έδωσε ο Άγιος Θεός και σύνεση και διάκριση και πνευματική γνώση. Μάθε το πνευματικό σου συμφέρον».
Οι αδελφοί με ρώτησαν γιατί κλαίω. Τους απάντησα: «Αδελφοί, κλαίω για την αμέλειά μου. Ο Θεός είναι αγαθός και μου έδωσε τον φωτισμό της γνώσης, τον οποίο αθετώ μέρα με τη μέρα. Αν έκανα το θέλημα του Θεού θα ήμουν μακάριος την ώρα της Κρίσης. Και όχι μόνο εγώ αλλά και όσοι υπακούουν στο θέλημά του. Για αυτό αδελφοί δεν έχουμε καλή απολογία γιατί αμαρτάνουμε συνειδητά. Ξέρουμε πολύ καλά την πρόνοια του Θεού, που μας έχει χαρίσει όλες αυτές τις δωρεές. Η χάρη Του μας επισκέπτεται διαρκώς. Αν βρει ανάπαυση κατοικεί στις καρδιές μας, αν όμως δε βρει καθαρή την καρδιά φεύγει αμέσως. Πάλι, όμως, οι οικτιρμοί αναγκάζουν τη χάρη να έλθει σε μας τους αμαρτωλούς, γιατί είμαστε τρεπτοί στην προαίρεσή μας και όχι στη φύση μας. Είμαστε συνεχώς ασταθείς και αποχαυνωμένοι, φθονεροί και πονηροί, σκεφτόμαστε συνεχώς κακίες για τους άλλους, θυμόμαστε πονηρές αναμνήσεις, βρισκόμαστε διαρκώς σε κατάσταση λογισμική. Κι όταν έρχεται η Χάρη να μας επισκεφθεί βρίσκει τη βρώμα των λογισμών στις καρδιές μας και αμέσως φεύγει γιατί δεν μπορεί να βρει είσοδο να εισέλθει σε μας και να κατοικήσει. Η Χάρη, όμως, αφήνει πίσω τα ίχνη της ώστε να έρθει σε συναίσθηση ο άνθρωπος και να καταλάβει ότι τον επισκέφθηκε. Δεν μπορεί αυτή η Χάρη να μας εγκαταλείψει τελείως γιατι μας συμπονά και θέλει να μας σώσει. Είδατε την πρόνοια του Θεού; Είδατε την ευσπλαχνία του Χριστού; Είδατε πως μας αγαπάει ο Κύριος και θέλει να μας σώσει; […]»
Σωτήρα μου, παιδαγώγησέ με ως εύσπλαχνος και φιλότεκνος και συγχώρεσέ με ως ουράνιος και αναμάρτητος Θεός. […] Δώσε χάρη σε μένα τον άθλιο και βάλε στο στόμα μου όσια μελωδία. Για αυτό πέφτω στα πόδια σου και σου ζητώ την ευλογία σου, μονογενή Υιέ, για να καταστεί η Χάρη Σου κάθε ώρα φωτισμός, σκέπη, αντίληψη, καταφυγή και χαρά ώστε να σκεπάζομαι με τα φτερά Της την ώρα της Κρίσεως. Αξίωσέ με να σταθώ στα δεξιά Σου στη Βασιλεία Σου, αφού θα έχω λάβει το μέγα έλεός Σου, αφού θα έχω σωθεί με το έλεός Σου δοξάζοντας τη μακροθυμία Σου και φωνάζοντας πως Εσύ, ο Δημιουργός, δεν παράβλεψες τα δάκρυα του αχρείου και αμαρτωλού δούλου Σου.
Οσίου Εφραίμ του Σύρου «Λόγος Κατανυκτικός»
