«Έτσι, λοιπόν, ο Χριστός ανασταίνεται από τους νεκρούς και σαν Θεός ανασταίνει τους νεκρούς…»
Για αυτό και οι άγιες Γραφές κηρύττουν τον Λόγο ως Θεό γεννημένο αφράστως από τον Πατέρα και ως άνθρωπο γεννημένο από την Παρθένο, έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να τον αμφισβητήσει ως Θεό, αλλά ούτε και να τον αρνηθεί ως άνθρωπο. Όπου δε, ο Γραφές αναφέρονται στη Σάρκα του Κυρίου, δηλώνουν την δημιουργική αρμονία της κτίσης χωρίς την αμαρτία. Και αναφέρουν, μεν, το ανθρώπινό του πάθος χωρίς να υπερβάλουν, αλλά ομολογούν και την άφραστη θεότητα του Λόγου. Για αυτό και αναγράφεται ως Λόγος στην θεολογία, αλλά ως Θεάνθρωπος στην οικονομία, ώστε να καθίσταται ξεκάθαρο οτι είναι το ίδιο Πρόσωπο και στις δύο φύσεις. Άνθρωπος δε, ως προς την γέννησή Του από γυναίκα και την φυσική εξέλιξη, Θεός, όμως, ως προς τις ζωηφόρες ευεργεσίες και τις θαυματουργίες. Άνθρωπος δε, σχετικά με τα φυσικά παθήματα και τις ασθένειες που είναι οικείες σε μας, Θεός Λόγος, όμως, ως προς την αθανασία και την αφθαρσία. Άνθρωπος, λοιπόν, σχετικά με το σταυρικό πάθος, την ρεύση του αίματος, την ταφή του σώματος, την κάθοδο στον άδη και την ανάσταση από τους νεκρούς. Έτσι, λοιπόν, ο Χριστός ανασταίνεται από τους νεκρούς και σαν Θεός ανασταίνει τους νεκρούς. Μάταιοι είναι, λοιπόν, εκείνοι που στη Θεότητά Του επισυνάπτουν το πάθος, που αμφισβητούν την ενθρώπησή Του, που τον Ένα θεωρούν ως δύο πρόσωπα ή εκείνοι που επιχειρούν να μετρήσουν την διάμετρο της σάρκας του και αξιώνουν να ερμηνεύσουν χωρίς τις Γραφές το πόσο και το πως της Σάρκωσής Του. Σε αυτές, λοιπόν, τις σαθρές σκέψεις ολίσθησε η διάνοι των αιρετικών. Ο Μαρκίωνας εξέκλινε λόγω της βλασφημίας, ο Μανιχαίος γιατί υπονόησε αμαρτία στον Χριστό, ο Ουαλεντίνος πλανήθηκε με πρόφαση τη γνώση, ο Παύλος ο Σαμοσατέας και ο Φωτεινός έπεσαν από την αμφισβήτηση της Θεότητας του Ιησού και ο Άρειος από την μανία της βλασφημίας. Κι εσέις, με όμοιο τρόπο, ομιλείτε για αυτά που δεν έχουν γραφτεί και παρασύρετε στην αίρεση τους αστήρικτους στην πίστη. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να πιστέψουμε μόνο όσα έχουν γραφτεί και γίνει, όπως μας παροτρύνει ο Παύλος: «Ο Χριστός ήταν σε όλα ίδιος με μας, χωρίς να αμαρτήσει» και συμπληρώνει ο Πέτρος: «Ο Χριστός έπαθε σαν άνθρωπος για μας. Κι εσείς αυτό να έχετε στο νου σας και να μην ψάχνετε τρόπους να αθετήσετε την Αλήθεια».
Αθανασίου του Μεγάλου, Κατά Απολλιναρίου, Λόγος Β’
Περί της σωτηριώδους επιφανείας του Χριστού
