“Σήκω, μη φοβάσαι, στάσου όρθιος…”

Πολλές φορές, Δέσποτα, αποφασίζω να μετανοήσω.

Πολλές φορές ενώ πέφτω στα πόδια σου με κατάνυξη μέσα στην Εκκλησία, με το που βγω, αμέσως ξαναπέφτω στις αμαρτίες.

Πόσες φορές με ελέησες, κι εγώ σε παρόργισα!

Πόσες φορές μακροθύμησες, κι εγώ δεν επέστρεψα!

Πόσες φορές με ανέστησες, κι εγώ γλιστρώντας πάλι γκρεμίστηκα!

Πόσες φορές με άκουσες, κι εγώ σε αγνόησα!

Πόσες φορές με πόθησες, κι εγώ καθόλου δεν σε υπηρέτησα!

Πόσες φορές με τίμησες, κι εγώ δεν σε ευχαρίστησα!

Πόσες φορές, ενώ αμάρτησα, εσύ ως Αγαθός Πατέρας με παρηγόρησες και σαν γιο με καταφίλησες και ανοίγοντας την αγκαλιά Σου μου φώναξες:

“Σήκω, μη φοβάσαι, στάσου όρθιος· πάλι βγες,

δεν σε ξεφτιλίζω,

δεν σε σιχαίνομαι,

δεν σε απορρίπτω,

ούτε βασανίζω το πλάσμα μου,

το παιδί μου,

την εικόνα μου,

εσένα, που με τα ίδια μου τα χέρια έπλασα και έλαβα τη μορφή σου,

για τον οποίο έχυσα το αίμα μου.

Δεν αποστρέφομαι το λογικό μου πρόβατο το απολωλός που έρχεται προς εμένα,

δεν μπορώ να μην του ξαναδώσω την καλύτερη στολή,

δεν μπορώ να μην το βάλω μαζί με τα άλλα ενενήντα εννέα πρόβατα.

Γιατί για χάρη αυτού και μόνο κατέβηκα επί της γης και άναψα για λυχνάρι το ίδιο μου το Σώμα. Και αφού συγύρισα τον οίκο μου, προσκάλεσα όλους τους αγγέλους μου, για να ευφρανθούμε με την εύρεσή του”.

Ευχή Μετανοίας, Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού (ή Οσίου Αναστασίου Σιναΐτου)