Σέ κοίταξα στά μάτια
καί δέν σέ γνώρισα·
μοῦ ἔριξες ἕνα βλέμμα
καί δέν σέ κατάλαβα·
τίς νύχτες μοῦ ξέφευγες
καί χανόσουν παίζοντας κρυφτό
μέ τ’ ἀστέρια στό μακρινό οὐρανό.
Τώρα πού σέ βλέπω
νά ἀναδύεσαι ἀπό τή θάλασσα,
ἥλιος ὁλόγυμνος,
στάζοντας φῶς καί ὀδύνη,
μέ τό ἔαρ στό πρόσωπο,
μέ τή γονιμότητα τοῦ θέρους στό κορμί,
μέ τούς καρπούς τοῦ φθινοπώρου στά χέρια,
μέ τήν ὑπόσχεση τῆς ἀναψυχῆς μές στό καμίνι,
νομίζω πώς ξέρω Ποιός εἶσαι.
Εἶσαι ὁ ἄγγελος
πού κατέβηκε στήν καλυμβήθρα
τήν ἐπιλεγομένη ἑβραϊστί Βηθεσδά
καί τάρασσε τό ὕδωρ
κι ὅποιος ἄρρωστος λουζόταν πρῶτος
σ’ αὐτό τό μακάριο νερό πού σ’ ἄγγιξε
ἀμέσως ὑγιής ἐγίνετο
ὧδήποτε κατείχετο νοσήματι.
Ἀρχιμανδρίτης Δοσίθεος Καστόρης
Ὧδήποτε Κατείχετο Νοσήματι
