Πλησιάζει η βασιλεία των Ουρανών
Σήμερα θα πω στην αγάπη σας τα ίδια τα δεσποτικά λόγια, την πεμπτουσία μάλλον του ευαγγελικού κηρύγματος: «μετανοείτε, γιατί πλησιάζει η βασιλεία των ουρανών». Και δεν πλησιάζει μονάχα, αλλά είναι και μέσα μας. Και δεν είναι μόνο μέσα μας, αλλά σε λίγο καιρό καταφθάνει ακόμα πιο περήφανη, για να καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη και να προσφέρει την ακαταμάχητη ισχύ, την αναλλοίωτη, αμόλυντη και ατέλειωτη δόξα και δύναμη που μόνο εκείνοι που ζούν κοντά στον Θεό την έχουν βιώσει. Αφού, λοιπόν, η βασιλεία του Θεού πλησιάζει και υπάρχει και μέσα μας και σε λίγο καιρό καταφθάνει, ας μετανοήσουμε και ας κάνουμε τους εαυτούς μας άξιούς της. Ας αγωνιστούμε, παραμερίζοντας τις πονηρές προλήψεις και συνήθειες. Γιατί η βασιλεία των ουρανών ένας αγώνας είναι και μόνο αυτοί που αγωνίζονται την κατέχουν.
Να ζηλεύουμε την υπομονή, την ταπείνωση και την πίστη των θεοφόρων πατέρων μας. Να συγκρατούμε τους εαυτούς μας χωρίς να τους εκθέτουμε στην ασυδοσία κι ούτε για χάρη της άπληστης κοιλιάς μας να ανοίγουμε την πόρτα σε όλα τα πάθη και με ευχαρίστηση να καταστρεφόμαστε, αλλά ας αγαπήσουμε τον στενό και θλιμμένο δρόμο προς τη ζωή την αιώνια.
Η υπερηφάνεια εμπόδιο της πνευματικής ζωής
Μίλησε ο Κύριος μπροστά σε όλους δίχως φθόνο για τη μετάνοια, για το Ευαγγέλιο της σωτηρίας και για τα λόγια της ζωής της αιώνιας. Και ενώ οι πάντες άκουσαν, δεν υπάκουσαν όλοι. Γιατί όλοι αρεσκόμαστε να ακούμε και να βλέπουμε, χωρίς να αγαπάμε το ίδιο και την αρετή.
Αληθινά είμαστε όλοι εκ φύσεως δημιουργημένοι να επιθυμούμε να γνωρίζουμε, πλην των άλλων, όσα συντελούν στη σωτηρία μας, γι’ αυτό και οι περισσότεροι όχι μόνο ακούν με ευχαρίστηση την ιερή διαδασκαλία, αλλά προχωρούν και στη μελέτη των λόγων, στο μέτρο που ο καθένας μπορεί να τους κατανοήσει. Αν θελουμε, όμως, να κάνουμε τους λόγους έργο και να καρπωθούμε ωφέλεια, πρέπει να έχουμε ευγνωμοσύνη και προαίρεση αγαθή, η οποία δεν βρίσκεται εύκολα και μάλιστα ανάμεσα σε εαυτούς που αρέσκονται στη δικαίωσή τους και θαρρούν ότι είναι ειδήμονες, ακριβώς όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι μεταξύ των Ιουδαίων.
Ο έρωτας για την ανθρώπινη δόξα απομάκρυνε τους Φαρισαίους από την πίστη του Κυρίου, γι’ αυτό και τους έλεγε: «Πώς μπορείτε να πιστεύετε σ’ εμένα ενώ δέχεστε δόξα από τους ανθρώπους και δεν αποζητάτε τη δόξα του μόνου Θεού;»
Η θεραπεία του παραλυτικού από τον Χριστό
Οι γραμματείς ακούγοντας τα λόγια λογίζονταν μέσα τους: «Γιατί μιλάει αυτός βλάσφημα: ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες πέρα από τον έναν, μοναδικό Θεό;» Ο Κυρίος, όμως, ως δημιουργός καρδιών, γνώριζε και τους αφανείς λογισμούς των καρδιών τους και τους λέει «Γιατί λογίζεστε αυτά στις καρδιές σας; Τι είναι ευκολότερο; Να πω στον παράλυτο “συγχωρούνται οι αμαρτίες σου” ή να του πω: “σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα”;»
Κι ο Κύριος συνεχίζει: «Για να μάθετε πως ο λόγος ο δικός μου δεν μένει άπρακτος και εξουσία θεϊκή πάνω στη γη έχω ως Υιός ομοούσιος με τον ουράνιο Πατέρα, ακόμα κι αν έγινα ομοούσιος κατά σάρκα και με εσάς τους αχάριστους λέει στον παραλυτικό: “παιδί μου σου συγχωρούνται οι αμαρτίες”.»
Τι μακάρια ονομασία! Το τέκνο ακούει και υιοθετείται από τον επουράνιο Πατέρα και προσκολλάται στον αναμάρτητο Θεό και αμέσως και αυτό γίνεται αναμάρτητο με την άφεση των αμαρτιών. Και όταν θα ακολουθήσει η ανακαίνιση του σώματος, την ψυχή πρώτα παραλαμβάνει ως ανώτερη της αμαρτίας από αυτόν που γνωρίζει οτι πρώτα η ψυχή υπέπεσε στους βρόχους της αμαρτίας κι ύστερα ακολούθησαν οι ασθένειες κι ο θάνατος.
Ο παραλυτικός νους, όταν προσκύνησε με τόση πίστη, αμέσως ακούει από τον Κυρίο να τον προσφωνεί «τέκνο» και λαμβάνει την άφεση και τη θεραπεία. Κι όχι μόναχα αυτά αλλά αποκτά και τη δύναμη να σηκώσει το κρεββάτι του.
Η ηδονή και η θεραπεία μέσω της μετάνοιας
Μετά τη θεραπεία, όμως, ο νους άγει και φέρει το σώμα και μέσω αυτού διαφαίνονται οι καρποί και τα έργα της μετάνοιας, ώστε όσοι βλέπουν να δοξάσουν τον Θεό. Γι’ αυτό και ο Κύριος προς τους οικείους του λέγει «Τόσο να λάμψει το φως σας εμπρός των ανθρώπων, ώστε να σας βλέπουν και να δοξολογουν τον Θεό».
Καθένας που είναι έρμαιο των ηδονών παράλυτος είναι στην ψυχή, κατακείμενος στην κλίνη της ηδυπαθείας και της ψευδαισθησιακής σαρκικής άνεσης, αλλά όταν με την εξομολόγηση κατανικά τις αμαρτίες του και την παράλυση της ψυχής του οδηγείται προς τον Κύριο με την αυτοκριτική, την εξομολόγηση των προηγούμενων αστοχιών του, την υπόσχεση αποφυγής των κακών και με την προσευχή στον Θεό. Αδυνατεί, όμως, να προσεγγίσει τον Θεό αν δεν καταφέρει να γκρεμίσει τη στέγη.
Στέγη εννοούμε το λογισμικό της ψυχής, γιατί ως το υπερέχον στοιχείο μας φέρει μεγάλο φορτίο πάνω του: τη σχέση με τα πάθη και τα επίγεια. Όταν, λοιπόν, λυθεί η σχέση αυτή τότε μόνο μπορούμε να ταπεινωθούμε αληθινά, να προσπέσουμε και να προσεγγίσουμε τον Κύριο αλλά και να ζητήσουμε από αυτόν τη θεραπεία.
Η θεραπεία του παραλυτικού – Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς
Επιλογή – Απόδοση στη Νεοελληνική: Απαρχή
