Ο πειρασμός της πίστεως
Υπάρχει ένας ύπουλος πειρασμός (ο π. Κλεόπας τον λέει πειρασμό εκ δεξιών) -θα μπορούσα να τον ονομάσω πειρασμό της πίστεως- που θεωρείται πανάκεια για κάθε τι που απασχολεί τον άνθρωπο, που αντικαθιστά όλες τις ανθρώπινες αρετές και που κατά βάθος αποτελεί μια τετραπλή υπόσταση της αλαζονείας, σε συνδυασμό με την ασφάλεια.
Η πεποίθηση ότι με την πίστη δεν αρρωσταίνουμε ποτέ, ότι δεν είναι δυνατόν να ξαναρρωστήσουμε ή ότι, αν παρόλα αυτά αρρωστήσουμε, δεν έχουμε ανάγκη από γιατρούς και φάρμακα, τη στιγμή που μπορούμε να θεραπευτούμε ανά πάσα στιγμή με τις προσευχές.
Μία τέτοια πεποίθηση, η οποία μας θυμίζει αυτό που είπε ο Ζακ Μαριταίν (θα πάρω τον Χριστό στο τηλέφωνο), είναι το ίδιο με την πεποίθηση που έχουνε κάποιοι οι οποίοι δέχονται την ύπαρξη του Θεού μόνο μέσα από κάποιο θαύμα. Ο άνθρωπος που πιστεύει κάτι τέτοιο μοιάζει με τον μηνυτή, που, αντί να καταφύγει σε πρωτοβάθμιο δικαστήριο, κάνει προσφυγή.
Η έλλειψη ταπείνωσης
Ταυτόχρονα όμως είναι και έλλειψη ταπεινότητας. Οι γιατροί, τα φάρμακα, του Θεού δώρα είναι. Ο πιστός αρρωσταίνει, όπως ακριβώς αρρωσταίνει όλος ο κόσμος και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο θεραπεύεται, με τη βοήθεια δηλαδή των γιατρών και των φαρμάκών.
Ο Θεός βέβαια κάνει και θαύματα, αλλά μόνον όταν εκείνος το θελήσει. Η ιστορία της Εκκλησίας μας δείχνει πως τα θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα, ούτε ο Θεός μας προειδοποιεί πότε θα κάνει θαύμα, για να πάμε να το παρακολουθήσουμε. Ο Sadhu Sundar Singh είναι αλήθεια πως ζήτησε από τον Κύριο να του φανερωθεί, και η προσευχή του εισακούστηκε. Δεν ζήτησε όμως κάποια σωματική θεραπεία για τον εαυτό του, αλλά σε όλη τη ζωή του βάδισε στον δρόμο του Ευαγγελίου και της βίας (όπως την αναφέρει ο Ματθαίος στο 11, 12) για να συναντήσει την πίστη. Σύμφωνα με τη Λούρδη, ο αριθμός θεραπειών που έγιναν με θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο και αναγνώρισε επίσημα η ιατρική επιτροπή συναγωνίζεται τον αριθμό που αναφέρει η Εκκλησία. Η Εκκλησία μάλιστα δείχνει πιο προσεκτική σε τέτοια θέματα, από την ιατρική, όπως παράδειγμα η σινδόνη του Τουρίνου, θέμα για το οποίο έδωσε προτεραιότητα στα ιστορικά επιχειρήματα, σε σχέση με τα επιστημονικά (υπεριώδεις ακτίνες).
Η αρρώστια ως δοκιμασία
Ο Απόστολος Παύλος έμεινε με την παλιά του αρρώστια (στα μάτια;) και μετά τη δωρεά της Χάριτος (…ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ…), δηλαδή …μου δόθηκε ένα αγκάθι στο σώμα, ένας άγγελος του σατανά, για να με ραπίζει…
Άρα λοιπόν; Ο πιστός άνθρωπος να ξέρει πως μπορεί κι αυτός σαν όλους τους άλλους ανθρώπους να αρρωστήσει κάποια στιγμή και τότε να προσευχηθεί να τον βοηθήσει ο Θεός, αλλά να βοηθήσει και τον γιατρό που πρέπει να επισκεφθεί και να ευλογήσει τη θεραπεία, που εκείνος ως ειδικός θα προτείνει.
π. Νικολάε Στάινχαρτ, Το ημερολόγιο της Ευτυχίας
